Jovo Lisica je bio strastveni lovac još dok je živeo u okolini Gospića i pre nego što ga je `poćeralo` zajedno sa još dvesta hiljada Srba u akciji koju hrvatski branitelji zovu olujom a srpski autošovinisti samo sležu ramenima smireno, hladno i nezainteresovano u stilu `tako im i treba kad su znali da dižu balvan revolucije`.

Prvo je sa starim tristaćem i kolonom sunarodnika dospeo kod rodice u Vršac, potom kod tetka u Salcburg da bi na kraju sa porodicom i lovačkom puškom od koje se nije odvajao završio u šumovitom trinaestom bicirku.

Uskoro se pridružio lovačkom društvu i svake se nedelje vraćao starom hobiju.

„Kakav bre genoksid, pa đe će to bit` genoksid, ma nemoj mi govorit`!“- razmišljao je Jovo izdvojivši se iz grupe, zašavši dublje u šumu i raspetljavajući učkur na maskirnim pantalonama „zna se šta je genoksid, genoksid su naprav`li Amer`kanci nad Indijancima, Turci nad Jermen`ma, `Rvati nad nama, Nemci nad Jevrej`ma, i sad ispade da ti je to sve isto, i golodomor, i Jasenovac, i Aušvic, i Dahau, i Srebren`ca, to ti sad sve isto, pa đe to more bit`?! `Vamo milioni žena i dece a `vamo 8 000 vojnika i to mu sad dođe isto?!“

„Ali to je sve isto, kažu Majke Srebren`ce!“ – spustivši se u čučeći položaj jednom rukom oslonjen na drvo a drugom na lovačku pušku nastavi Jovo misaoni proces – „Pa Majke Srebren`ce i mogu govorit` jer su žive i niko ih nije dir`o a đe su Majke Aušvica, nema, šlus?! E to je genoksid, moj bato! Kažu: to je opštinski genoksid, pa đe genoksid more bit` opštinski?! Jer ako more bit` opštinski onda more bit` i seoski! A ako more bit` seoski onda more bit` i ulični, po sokacima, pa kad se recimo dva raznacionalna pijanca poubijaju u kafani onda bi to mog`o bit` genoksid u šanku?!“ – stenjao je Jovo, vlasnik lika, glave, brkova, stomaka i džempera Vasila Tupurkovskog, pokušavajući da se oslobodi telesnih viškova – „Ili recimo muž uhvati Mađar`cu na delu sa komšijom Rusinom pa po mrčanju svesti počini genoksid u spavaćoj sobi?!“

„Pa to će još bit` da je onaj Norman Bejts onomad počinio genoksid u kadi?! Šta sve ludaci neće pričat` i vjerovat`!“ – dumao je Jovo Lisica, jedan iz najduže kolone u posleratnoj Evropi koju skoro niko ne naziva genocidom, tek poneko etničkim čišćenjem a mnogi zasluženom kaznom – „ Jes` žalosno pa da su i dvoj`cu ub`li al` genoksid to ne more bit`, nemoj mi govorit`! I kako samo bagatelišu taj pojam, na kraju će ga potpuno obezvrijedit`.“

Konačno, i uz nadljudski napor praćen iskolačenim očima i zvučnim efektom, Jovo istovari sadržinu stomaka koja se obruši na mravinjak, trećina mrava pogibe na licu mesta, druga trećina se razbeža po šumi, treća trećina pređe u susedni mravinjak a najveći mrav u tom vrtu umro je od srčane kapi.* Jovo nehajno navuče pantalone, uprti pušku na rame i hitrim korakom se zaputi da sustigne organizovanu i dobro naoružanu grupu koja kroz šumu ide u kafanu.

Autor: Mile Stanković, slikar iz Velikog Gradišta.

Ostale priče iz emigracije